Bijna vijfhonderd dagen
Onderstaand gedicht heeft dichter Justus van Oel op 24 juni 2023 voorgedragen tijdens de actie op het Spui.
Justus van Oel is schrijver, dichter en performer Wie zich abonneert, krijgt iedere week per mail een gedicht, zie www.iedereweekietsmoois.nl |
|
Bijna vijfhonderd dagen
Maar wat is dat dan, winnen?
En voor wie? Wat wil je zien?
Een verliezer, op zijn knieën,
tandenknarsend wachtend
op revanche? Er zijn offers
gebracht, gestorven schoften
tellen voor de andere partij
als helden, en andersom,
vrede moet verkoopbaar
zijn, ook aan die wrede
slechte mensen, want
die bestaan. Helaas.
Het is waar: je verslaat
het kwaad nooit voorgoed,
boos blijven ze, en elke
dode is er één, maar moet
je uit menslievendheid
besluiten te verliezen?
Wees niet naief, er valt
hier niets te kiezen,
hun versie van vrede
is onze nederlaag.
Dag vijfhonderd nadert,
zijn ze er bij duizend uit,
of valt het besluit vanzelf,
omdat het nooit genomen
werd? Tijd verslijt mensen
en hun strijd, bloedt stolt
in wonden, alles roest
en valt dan stil, beesten
worden weer burgers
en buren, het zal niet
eeuwig duren. Iemand
verliest, iemand wint,
maar het liefste niemand.
Want wat de winnaar wint,
verliezen verliezers dubbel.
Winnaars willen altijd meer,
de laatste druppel, schade
terugbetaald tot op de cent,
Versailles, dat verdrag,
van 1918, bekend?
De winnaar won en tekende
triomfantelijk voor de volgende
massaslachting. Wát Oekraine
volgens ons ook heeft verdiend,
Russen bestaan en zijn Russen:
zíj leven er naast en er tussen.
Soms is de hoogste wijsheid
alles niet al te zeker te weten.
De hoofdprijs valt vaak tegen,
zo blijkt op de langere termijn.
Maar wat is dat dan, winnen?
En voor wie? Wat wil je zien?
Een verliezer, op zijn knieën,
tandenknarsend wachtend
op revanche? Er zijn offers
gebracht, gestorven schoften
tellen voor de andere partij
als helden, en andersom,
vrede moet verkoopbaar
zijn, ook aan die wrede
slechte mensen, want
die bestaan. Helaas.
Het is waar: je verslaat
het kwaad nooit voorgoed,
boos blijven ze, en elke
dode is er één, maar moet
je uit menslievendheid
besluiten te verliezen?
Wees niet naief, er valt
hier niets te kiezen,
hun versie van vrede
is onze nederlaag.
Dag vijfhonderd nadert,
zijn ze er bij duizend uit,
of valt het besluit vanzelf,
omdat het nooit genomen
werd? Tijd verslijt mensen
en hun strijd, bloedt stolt
in wonden, alles roest
en valt dan stil, beesten
worden weer burgers
en buren, het zal niet
eeuwig duren. Iemand
verliest, iemand wint,
maar het liefste niemand.
Want wat de winnaar wint,
verliezen verliezers dubbel.
Winnaars willen altijd meer,
de laatste druppel, schade
terugbetaald tot op de cent,
Versailles, dat verdrag,
van 1918, bekend?
De winnaar won en tekende
triomfantelijk voor de volgende
massaslachting. Wát Oekraine
volgens ons ook heeft verdiend,
Russen bestaan en zijn Russen:
zíj leven er naast en er tussen.
Soms is de hoogste wijsheid
alles niet al te zeker te weten.
De hoofdprijs valt vaak tegen,
zo blijkt op de langere termijn.