Kijk op de week van 24 tot 31 oktober Dank voor de uitnodiging om hier vandaag te zijn. Zoals Harrie al zei ben ik raadslid in de gemeenteraad van Amsterdam namens GroenLinks. Daarnaast zit ik ook in het bestuur van De Linker Wang, een landelijke werkgroep voor religie en zingeving binnen GroenLinks. Daar zal ik later nog iets over zeggen.
Mooi om hier vandaag te zijn. Ik was er vorige week ook en vond dat een bijzondere ervaring. Ik vind het ook indrukwekkend dat dit al zoveel weken aan de gang is en jullie hier elke week staan. En heel belangrijk. Een constante herinnering dat wat er nu gebeurt niet normaal is. Een demonstratie tégen de oorlog, maar vooral ook vóór vrede. Elisabeth IJmker van GroenLinks hield deze korte toespraak tijdens de vredesactie op maandag 7 november 2022 tijdens de 36e vredesactie op het Museumplein. |
|
Ik wil graag een paar dingen zeggen over wat er speelt in Amsterdam en daarna nog een paar woorden van persoonlijke noot.
Allereerst over kernwapens. In 2016 al riep GroenLinks het Amsterdamse stadsbestuur op om samen met andere Nederlandse steden druk uit te oefenen op de Nederlandse regering om het verdrag van de VN voor het verbod op kernwapens te ondertekenen. Alle kernwapens de wereld uit krijgen is nog steeds ontzettend belangrijk voor ieders veiligheid. Ik vind het dan ook niet te begrijpen dat Nederland dit verdrag nog steeds niet heeft ondertekend. Amsterdam blijft zich in ieder hard maken om dit voor elkaar te krijgen.
We weten namelijk ook dat onze stad hier een belangrijke rol in speelt. Kernwapenproducenten op de Zuidas verdienen veel geld aan de productie van deze levensgevaarlijke wapens. Via brievenbusfirma’s. Bedrijven die ‘gevestigd’ zijn in Amsterdam met een inschrijving bij de Kamer van Koophandel, maar zonder deurbel. Het is zelfs zo dat de vijf grootste bedrijven die betrokken zijn bij de productie, ontwikkeling en het onderhoud van kernwapens een holding hebben in Nederland.
Amsterdam zou wat ons betreft geen thuis moeten bieden aan wapenproducenten, daarom is het van belang dat we het deze bedrijven zo moeilijk mogelijk maken. Het is een politieke keuze om daar niks aan te doen terwijl het juist een van de knoppen is waar we aan kunnen draaien. Iets waar we als Nederland wel invloed op hebben, in tegenstelling tot de soms grote en ongrijpbare machten en krachten van andere landen in oorlog.
En dus willen we ook stappen zetten om de legale maar verwerpelijke praktijken op de Zuidas aan te pakken. Ook daar hebben we alleen wel de landelijke politiek voor nodig, dus die strijd is nog niet voorbij.
En dan heel concreet over wat er nu speelt. Al kort na de invasie in Oekraïne deed Amsterdam samen met een aantal andere grote gemeentes een oproep aan Den Haag om alles binnen onze macht te doen om Oekraïners snel en fatsoenlijk op te vangen. De gemeenten waren er klaar voor.
Ik zal nu niet verder uitweiden over de situatie in Ter Apel en de harteloze manier waarop dit kabinet omgaat met vluchtelingen. In Amsterdam doen we wat we kunnen. En dat geldt zowel voor vluchtelingen uit Oekraïne en zeker ook voor vluchtelingen uit andere gebieden zoals Syrië en Afghanistan. Want volgens mij maakt deze situatie pijnlijk duidelijk hoe er met dubbele maten gemeten wordt. Ook dat is een politieke keuze en dat zullen we blijven aankaarten.
En dan, ter afsluiting nog een paar persoonlijke reflecties.
We weten al lang dat conflicten niet duurzaam beëindigd kunnen worden met militaire middelen. Ik denk dat het belangrijk is om daarom te blijven investeren in vredeswerk en diplomatie, in democratie en in rechtsstaat. Dus niet alleen wederopbouw maar ook op vredesopbouw en herstel van relaties.
Het is belangrijk om daar ook over in gesprek te blijven. Hoe dat er uit kan zien. Binnenkort organiseert de Linker Wang daar ook een bijeenkomst over. Net zoals jullie hier elke week staan vind ik het belangrijk om het gesprek gaande te houden en te zorgen dat we de oorlog niet uit het oog verliezen. Er gebeurt veel in de wereld dus nieuws wordt al snel overschaduwd door ander nieuws.
Komt het dan goed? Met de wereld, met de oorlog. Als ik eerlijk ben, soms denk ik nee, natuurlijk niet – maar hopelijk wel. Ik hoop het wel.
En ik zie voor ons allen, en zeker voor mensen in de politiek, de opdracht om te blijven hopen door alle kwaad heen. Dat is moeilijk. Maar ook iets waar we samen aan kunnen werken. Hoop is iets actiefs, wat we samen moeten vormgeven.
Ik vind het zelf in de kleine momenten. In interacties met bewoners - die zijn heus niet altijd positief - maar er zijn momenten dat je echt van betekenis kan zijn voor iemand. Dat vind ik ook het mooie aan lokale politiek, dat je heel dicht bij de mensen staat die het effect ondervinden van politieke keuzes.
En voor mij is een bijeenkomst zoals deze ook een plek van hoop. Dus dank jullie wel daarvoor.
Ter afsluiting een gedicht van Emily Dickinson, over hoop.
“Hoop is dat ding met veertjes
Dat neerstrijkt in de ziel
Er wijsjes zonder woorden zingt
En nooit valt hij er stil
Hoe hard de wind ook waaien zal
Hoe hevig ook de storm
Hij die zovelen warmte biedt
Dat vogeltje houdt vol
Het klonk zelfs in het koudste land
En in het verste oord
Toch vroeg het mij in grote nood
Nog nooit om kruimels brood”
Ik wens jullie allen hoop toe.
Elisabeth IJmker is lid van de Amsterdamse gemeenteraad voor GroenLinks.
Allereerst over kernwapens. In 2016 al riep GroenLinks het Amsterdamse stadsbestuur op om samen met andere Nederlandse steden druk uit te oefenen op de Nederlandse regering om het verdrag van de VN voor het verbod op kernwapens te ondertekenen. Alle kernwapens de wereld uit krijgen is nog steeds ontzettend belangrijk voor ieders veiligheid. Ik vind het dan ook niet te begrijpen dat Nederland dit verdrag nog steeds niet heeft ondertekend. Amsterdam blijft zich in ieder hard maken om dit voor elkaar te krijgen.
We weten namelijk ook dat onze stad hier een belangrijke rol in speelt. Kernwapenproducenten op de Zuidas verdienen veel geld aan de productie van deze levensgevaarlijke wapens. Via brievenbusfirma’s. Bedrijven die ‘gevestigd’ zijn in Amsterdam met een inschrijving bij de Kamer van Koophandel, maar zonder deurbel. Het is zelfs zo dat de vijf grootste bedrijven die betrokken zijn bij de productie, ontwikkeling en het onderhoud van kernwapens een holding hebben in Nederland.
Amsterdam zou wat ons betreft geen thuis moeten bieden aan wapenproducenten, daarom is het van belang dat we het deze bedrijven zo moeilijk mogelijk maken. Het is een politieke keuze om daar niks aan te doen terwijl het juist een van de knoppen is waar we aan kunnen draaien. Iets waar we als Nederland wel invloed op hebben, in tegenstelling tot de soms grote en ongrijpbare machten en krachten van andere landen in oorlog.
En dus willen we ook stappen zetten om de legale maar verwerpelijke praktijken op de Zuidas aan te pakken. Ook daar hebben we alleen wel de landelijke politiek voor nodig, dus die strijd is nog niet voorbij.
En dan heel concreet over wat er nu speelt. Al kort na de invasie in Oekraïne deed Amsterdam samen met een aantal andere grote gemeentes een oproep aan Den Haag om alles binnen onze macht te doen om Oekraïners snel en fatsoenlijk op te vangen. De gemeenten waren er klaar voor.
Ik zal nu niet verder uitweiden over de situatie in Ter Apel en de harteloze manier waarop dit kabinet omgaat met vluchtelingen. In Amsterdam doen we wat we kunnen. En dat geldt zowel voor vluchtelingen uit Oekraïne en zeker ook voor vluchtelingen uit andere gebieden zoals Syrië en Afghanistan. Want volgens mij maakt deze situatie pijnlijk duidelijk hoe er met dubbele maten gemeten wordt. Ook dat is een politieke keuze en dat zullen we blijven aankaarten.
En dan, ter afsluiting nog een paar persoonlijke reflecties.
We weten al lang dat conflicten niet duurzaam beëindigd kunnen worden met militaire middelen. Ik denk dat het belangrijk is om daarom te blijven investeren in vredeswerk en diplomatie, in democratie en in rechtsstaat. Dus niet alleen wederopbouw maar ook op vredesopbouw en herstel van relaties.
Het is belangrijk om daar ook over in gesprek te blijven. Hoe dat er uit kan zien. Binnenkort organiseert de Linker Wang daar ook een bijeenkomst over. Net zoals jullie hier elke week staan vind ik het belangrijk om het gesprek gaande te houden en te zorgen dat we de oorlog niet uit het oog verliezen. Er gebeurt veel in de wereld dus nieuws wordt al snel overschaduwd door ander nieuws.
Komt het dan goed? Met de wereld, met de oorlog. Als ik eerlijk ben, soms denk ik nee, natuurlijk niet – maar hopelijk wel. Ik hoop het wel.
En ik zie voor ons allen, en zeker voor mensen in de politiek, de opdracht om te blijven hopen door alle kwaad heen. Dat is moeilijk. Maar ook iets waar we samen aan kunnen werken. Hoop is iets actiefs, wat we samen moeten vormgeven.
Ik vind het zelf in de kleine momenten. In interacties met bewoners - die zijn heus niet altijd positief - maar er zijn momenten dat je echt van betekenis kan zijn voor iemand. Dat vind ik ook het mooie aan lokale politiek, dat je heel dicht bij de mensen staat die het effect ondervinden van politieke keuzes.
En voor mij is een bijeenkomst zoals deze ook een plek van hoop. Dus dank jullie wel daarvoor.
Ter afsluiting een gedicht van Emily Dickinson, over hoop.
“Hoop is dat ding met veertjes
Dat neerstrijkt in de ziel
Er wijsjes zonder woorden zingt
En nooit valt hij er stil
Hoe hard de wind ook waaien zal
Hoe hevig ook de storm
Hij die zovelen warmte biedt
Dat vogeltje houdt vol
Het klonk zelfs in het koudste land
En in het verste oord
Toch vroeg het mij in grote nood
Nog nooit om kruimels brood”
Ik wens jullie allen hoop toe.
Elisabeth IJmker is lid van de Amsterdamse gemeenteraad voor GroenLinks.